خواه در معمورهٔ جان خواه در وبرانه باش

با هزاران در پس دیوار خود چون شانه باش

چشم منت جز به نور عشق نتوان آب داد

صیقل آیینه ای خاکستر پروانه باش

دعوی قدرت رها کن هیچ کارت بسته نیست

ای سراپایت کلید فتح بی دندانه باش

دشت سودا گرد آثارش سلامتخانه است

در پناه سایهٔ مو چون سر دیوانه باش

کاروان عمریست از پاس قدم پا می خورد

پیرو محمل کشان لغزش مستانه باش

بیوفایی صورت رنگ بهار زندگی ست

آشنای خویش شو یعنی ز خود بیگانه باش

مستی سرگشتگان شوق ناهنجار نیست

شعلهٔ جواله شو سر بر خط پیمانه باش

تا تأمل می گماری رفته اند این حاضران

چشم بر محفل گشا و گوش بر افسانه باش

عالمی مست خیال نرگس مخمور اوست

گر تو هم زین نشئه بویی برده ای میخانه باش

بیدل اجزای نفس تا کی فراهم داشتن

پای تا سر ریشه ای بی احتیاط دانه باش